We bezoeken de psychiatrie-afdeling van dit ziekenhuis. Na binnenkomst worden we doorgesluisd naar een behandelkamertje. Om hier te komen moeten we door de prop- en propvolle wachtkamer. Je zou denken dat we onderhand al wel een beetje gewend zijn aan het constante gestaar van mensen, maar het blijft ongemakkelijk. Na zeker een half uur wachten, we raken er onderhand aan gewend, komt één van de psychiaters binnen om ons te woord staan. Uit zijn verhaal blijkt dat de manier waarop ze naar psychiatrische aandoeningen niet heel erg verschilt van de onze. Apart is wel dat ze eetstoornissen, die steeds vaker in India voorkomen, eerder zien als een onderdeel van OCD dan een op zichzelf staande aandoening. Hij meent ook dat het makkelijk enkel met medicatie te behandelen is.

 

Subtiel proberen we te vragen of er ook andere behandelmethoden naast het toedienen van medicatie worden toegepast. Zaken als EMDR en CGT hoef je hier niet te verwachten. Wat ze hier echter wel hebben is ECT: electroconvulsietherapie, of elektroshocktherapie. Hierbij wordt in principe een epileptisch insult uitgelokt door middel van een stroomstoot door het hoofd. Het wordt, ook in Nederland in uitzonderlijke gevallen, gebruikt bij ernstige psychiatrische aandoeningen als depressie, wanneer deze niet meer door psychofarmaca of therapie verbetert. De arts legt uit dat ECT regelmatig door heel India toegepast wordt omdat de arme populatie niet zeer therapietrouw is en de behandeling goedkoper is dan het gebruik van medicijnen.

 

We worden naar een andere behandelkamer geleid. Binnen twee minuten van het bespreken van het onderwerp staan we er opeens oog in oog mee. In de kamer staan vier bedden, alle met patiënten die in verschillende fases van de behandeling zitten. De ene snurkt zijn roes uit, de ander wordt klaargemaakt voor de shock, een man vertrekt zelfs al, na nog maar net behandeld te zijn. Het is hier bijna lopendebandwerk. De shock zelf duurt maar een tel, en als de patiënt weer bij bewustzijn is kan deze op een matje buiten de deur bijkomen. Voor degenen die meteen de beroemde scene uit “One Flew Over the Cuckoo's Nest" voor zich zien; zo barbaars zag het er niet uit. Hoewel het ongemakkelijk is om aan te zien hoe iemand een shock krijgt, worden wel spierverslappers toegediend (wat blijkbaar voor dramatisch effect uit de film is gelaten). Er wordt schoon en netjes gewerkt onder toezicht van een arts en anesthesist. Toch blijft het een apart gegeven dat wij er bij mogen kijken, zonder dat de toestemming van de patiënten wordt gevraagd. Na de behandeling staan ze met rode en het lijkt iets uitpuilende ogen op, en zwalken ze in een zombie-achtige staat naar de deur. Wij vertrekken ook, maar houden de rest van de dag een ongemakkelijk gevoel van wat we net aanschouwd hebben.