Zondag 7 september
Alle nerveuze energie die ik had wordt omgezet in pure voorwaartse kracht als ik het strand op sprint. De vermoeidheid van slapeloze nachten verdwijnt als sneeuw voor de (nu heerlijk schijnende) zon als ik de duinen op knal en door het losse zand ploeter. Ik geniet zo van het prachtige weer en het schitterende uitzicht met felle bloemen en glanzende rozenbottels, dat ik er licht filosofisch van word.
Wat ik ga doen, is eigenlijk net als het lopen van een marathon. Een beetje gekkenwerk, maar ook ongelooflijk gaaf. En hoewel iedereen om je heen je voor niet geheel psychisch stabiel verklaart, zijn ze stiekem ook wel een beetje jaloers dat je het kan doen. En hoe positief of negatief de ervaring ook is, hoe erg je afgemat wordt door de man met de hamer, hoe lang de klok getikt heeft voordat je benen je over de finish strompelen, je kan altijd trots op jezelf zijn dat je het hebt gedaan. Je leert jezelf, limitaties en prestaties, er beter door kennen.
Over 48 uur ben ik op de plaats van bestemming. Ik ben benieuwd waar ik dan ben, en wat ik dan denk.
Maandag 8 september
5:45 De wekker gaat. De kat is helemaal in d’r sas; ze denkt waarschijnlijk dat het eindelijk gelukt is haar personeel goed af te richten om vroeg op te staan en haar eten te geven. Slaapdronken pak ik nog de laatste paar dingen in.
6:30 Tijdens mijn laatste half uurtje in huis krijg ik het nog voor elkaar om een wijnglas te breken. Knap. Heel knap.
7:20 De weilanden zijn in een lichte laag nevel gehuld en alles heeft een zacht oranje gloed door de opkomende zon als we naar Schiphol rijden. Nederland is toch ook best wel mooi.
9:35 We zitten met alle ouders en aanhang nog het laatste Hollandse bakkie. De grote vraag van het moment is: “Wie is Gijs?”. Er zou namelijk nog een student met ons mee moeten reizen naar Mumbai. Het probleem is dat we enkel zijn voornaam weten. “Zou dat Gijs kunnen zijn?” blijft ook tijdens de rest van de reis een raadsel.
10:20 Het afscheid. Er worden wat traantjes gelaten om me heen, ook door m’n moeder. Ik had verwacht dat ik emotioneler zou zijn, maar ik ben verbazingwekkend kalm. Eerlijk gezegd heb ik me in geen weken zo rustig gevoeld. Misschien krijg ik later nog een emotioneel momentje. Maar op het moment heb ik er gewoon heel veel zin in. Bring it on.
19:25 Het Gijs-mysterie is opgelost; tijdens de vlucht naar Mumbai blijkt hij enkele rijen verderop te zitten.
21:15 Onze eerste Indiase maaltijd, bestaande uit een channa dhal salad (linzen salade), sahini paneer (curry met paneer. Note to self: opzoeken hoe je dit moet maken) met aloo jeera (kruidige aardappelen) en rijst. Als het vliegtuigeten al zo prima smaakt, gaan we het heel goed hebben in India. En om het af te leren: een lekker chardonnaytje.
Dinsdag 9 september
2:40 In een geheel donker vliegtuig proberen een slapeloze Florian en ik alle spelletjes van de in-flight entertainment. Ik ben zo ongelooflijk moe, maar ik kan de stroom van
gedachten toch niet stil zetten. Dan nog maar een potje Tetris.
6:40 We zitten in de auto van Mumbai naar Pune, nog zo’n 90 km te gaan. We kijken onze ogen uit: mensen langs de weg, tientallen mensen op een open vrachtwagens, mensen die in uitgebrande gebouwen wonen. Kortom: overal mensen. Ik heb het gevoel in een raceauto in een computerspelletje te zitten, waarbij obstakels op het laatste moment worden ontweken. Op de een of andere manier lijkt het verkeer toch orde te vinden in de enorme chaos.
Langzaam wordt het licht. Dreigende donkere wolken verhullen de toppen van de bergen die ons omringen. En toen begon het te regenen. Heel, heel hard te regenen. Gelukkig is het weer opgehouden als we op de plaats van bestemming komen.
11:30 Eergisteren vroeg ik me af waar ik over 48 uur zou zijn. Ik beeldde me in dat ik in een drukke straat van Pune liep met veel herrie, rotzooi, en alweer, heel veel mensen. De enige geluiden die ik echter hoor zijn het kletteren van water in de douche en wat vogeltjes buiten. In werkelijkheid zit ik namelijk op de bank van ons nieuwe tijdelijke huisje. The treehouse, zoals Zarin, onze begeleidster en stand-in moeder, het noemt. Over het huis heen, dat in haar achtertuin staat, helt namelijk een gigantische boom. Iedereen is rustig alle spulletjes aan het uitpakken of dagboeken aan het bijwerken. Over een half uurtje komen we weer bij elkaar en krijgen we een briefing. Het voelt nog steeds onwerkelijk aan, alsof we hier voor een korte vakantie zijn, niet voor bijna een half jaar.
13:50 Bijna iedereen zit als een dood vogeltje naar Zarins briefing te luisteren. Tijd voor een siësta.
19:00 We krijgen onze eerste korte rondleiding door de buurt: waar we het beste boodschappen kunnen doen, welke fruitverkoper betrouwbaar is en waar we westerse spulletjes (denk Amerikaanse pindakaas en vissticks) kunnen kopen. We proberen de constante stroom aan informatie die op ons af wordt gestuurd, tevergeefs, allemaal te onthouden. Nog steeds uitgeput, en onderhand ook uitgehongerd, komen we weer thuis bij een al gedekte tafel. Er is een heerlijke bloemkoolcurry met chapati’s voor ons bereid door de kokkin die in ieder geval de eerste maand voor ons zal koken.
22:25 Onze eerste dag in India zit er op. Op de reis na hebben we vandaag een redelijk rustig dagje gehad om aan alle eerste indrukken (en tijdsverschil) te wennen. De komende dagen gaan we langs de mogelijke stageplekken en krijgen we meer van de stad te zien. Tijd om ons klamboe-bekleedde nest in te duiken.